خبرگزاری نسیم نوشت: گفتگوی صریح چند روز قبل طهماسب صلح جو رییس مستعفی انجمن منتقدان خانه سینما و گلایه های وی از خودمحوریهای تنی چند از افراطیون رخنه کرده در شورای مرکزی انجمن، سبب شده است که جبار آذین از منتقدان سینما که جزو هیات موسس انجمن منتقدان بوده و در دوره هایی نیز عضو شورای مرکزی انجمن بود با نگارش یادداشتی که برای انتشار آن را در اختیار نسیم، گذاشته با تمرکز بر این استعفا، نکاتی را پیرامون چرایی اوضاع کنونی انجمن مطرح نماید.

متن کامل این یادداشت را در ادامه می خوانید:

جبار آذین یادداشت خود را چنین آغاز کرده است: استعفای طهماسب صلح جو از ریاست انجمن منتقدان و دلایلی که او بر این جدا شدن عنوان کرده تنها بخشی از واقعیات تلخ و ناگوار جاری در انجمن مذکور است. انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی در دهه 70 به خواست و همت جمعی از منتقدان و سینمایی نویسان فعال که پیشتر به صورت مستقل و انفرادی و پراکنده در رسانه ها به نقد می پرداختند با امید به یافتن تشکل، انسجام حرکت گروهی و هدفمند در چارچوب امور صنفی و فرهنگی و ارتقای نقدنویسی و ساختن سینمای ملی و ارائه خدمات شایسته به سینما و سینمایی نویسان شکل گرفت.

این انجمن که تشکیل آن از همان آغاز با ده ها مساله و اما و اگر مواجه بود در ماه‌های نخست تاسیس خود با چند مشکل روبر شد بدین صورت که عده ای از اعضای موسس آن از فعالان سینما بودند که به هر دلیل به رسانه ها و مطبوعات هم وصل شده و نهایت تمایلات شان استفاده ابزاری از انجمن برای القای نظراتشان در قالب نقد و منتقد به سینمای ایران و باز کردن راهی برای بهره مندی از بودجه و امکانات دولتی و یافتن جایگاهی در سکوی هدایتگری مناسبات سینمایی بود.

این منتقد ادامه می دهد:«گروهی نیز انجمن را صرفا پلی برای ورود به سینما می دانستند و از هر راه و روشی برای پهن کردن سفره نان قرضی و چیدن بادمجان دورقاب برای موقعیت داران سینما فروگذار نمی کردند. تعداد قلیلی از اعضا هم دلبسته سینمای دولتی و سیاستهای فکری و مالی آنها بودند و چشم به دهان مسئولان داشتند. آنها راه استقلال، خلاقیت و تفکر را از همان ابتدا بر خود و دیگران بستند. در این میان عده بیشتری از منتقدان به دنبال فعالیت جهت دار، سازنده و موثر صنفی و سینمایی و بالندگی دانش عمومی از راه نقد و رسانه ها و خدمت به سینما و جامعه بودند.»

جبار آذین می افزاید:«هر چه از زمان تاسیس این انجمن می گذشت عده وابستگان و پیوستگان آن بیشتر و خواسته ها و تمایلات و تمناهای اعضای آن پررنگتر و مشخصتر می شد تا آن که همگام با تحولات سیاسی-اجتماعی کشور در دهه هفتاد و رشد اعطای امتیاز و انتشار نشریات هنری و سینمایی و آمد و شد آدمهای فرهنگی و غیرفرهنگی در بخشهای مدیریتی و جاری شدن پول نفت و وام و غیره در سینما، اختلافات، کشمکشها و کشاکشهای سیاسی و فرهنگی در جامعه شدت گرفت و متعاقب آن در بخش فرهنگ، سینما و انجمن منتقدان خانه سینما نیز شکل برجسته ای یافت به گونه ای که شیفتگان فیلمفارسی و سینمای بازاری و متمایلان سینمای آن سوی آبها و سینماگران دولتی و علاقمندان به سینمای ملی و فرهنگی با صدور بیانیه ها و عملکردهای خود، حضور شاخص خویش در عرصه سینما و نقد را اعلام کردند.»

این منتقد با برشمردن تلاطمهای سیاسی دهه بعد عنوان می‌کند: «با تلاطمهای سیاسی در دهه 80 سیاسی کاران پرچمدار میادین فرهنگ و سینما و نقد شدند و درنتیجه عمل گروههای سیاسی-سینمایی، تقسیم بندیهای چپ و راست، رادیکال و میانه رو در سینما و میان منتقدان شکل گرفت. گرچه گاه اختلاف نظرها و کشمکشها چنان حاد میشد که منافع سینما و جامعه و فعالیتهای صنفی از یادها می رفت ولی هنوز و همچنان پرده حرمتها و حریمها در ملأ عام دریده نشده بود ولیکن با اوج و فرود جنجالهای سیاسی در نیمه دوم دهه 80 پرده ها کنار رفت و خواسته و ناخواسته ماسکها از صورتها فروافتاد چراکه در این هنگام علیرغم حرفها و شعرها و شعارهای قشنگ و فریبای فرهنگی-سیاسی-اجتماعی و سینمایی، دو غول سوداگری و سیاسی بازی در انجمن منتقدان به مانند آتش زیر خاکستر سر برون کردند و یاران و هم پیاله هایشان را زیر علم خود گردآوردند.»

جبار آذین درباره واکنش برخی منتقدان به این دسته بازیها می نویسد:«منتقدان راستین پیشکسوت و جوانان منتقد باسواد و تمام وابستگان به سینما و نقد سلامت که درود بر تمام آنها باد هر چه گفتند و نوشتند تا مانع انحراف مسیر انجمن شوند، نشد و سوداگران و جاه طلبان و ملیجکهای سیاسی همچنان به خوش رقصی ادامه دادند تا آن که به ناچار یکی یکی کسانی که روزگاری انجمن منتقدان را دفتر صنفی و هماهنگی و همدلی خود می دانستند به دیگرانی که پیشتر از انجمن جدا شده بودند پیوستند.

با این همه تعدادی از اعضای صادق به امید آن که می توانند انجمن را اصلاح کنند در این تشکل باقی ماندند ولی برنامه های بعدی و اقدامهای مساله دار و حواشیهای بعضی انتخابات شوراهای مرکزی، جشنها و استعفاها نشان داد که علیرغم تلاش آن عده قلیل سالم اندیش، انجمن مذکور از مسیر فرهنگی و صنفی خود دور شده و به سرعت جاده گروه گرایی به ظاهر سیاسی-سینمایی و در واقع سوداگرانه و کاسبکارانه را طی می کند.

مصداق این واقعیتها، حرفهای اخیر طهماسب صلح جو و صحبتهای گذشته محمدتقی فهیم و جواد طوسی و واکنش برخی دوستان به سخنان دیروز و امروز افراد یادشده است.»

این منتقد و مدرس سینما با وخیم خواندن اوضاع و احوال کنونی انجمن ادامه می دهد: «متاسفانه از انجمن منتقدان و سینمایی نویسان دیگر نمی توان به عنوان یک تشکل صنفی با اهداف صنفی و فرهنگی یاد کرد چراکه مدتهاست صدای کوبیده شدن طبل سوداگری و معاملات نان و بادنجان و بازیهای سیاسی از بام آن به گوش میرسد و این تراژدی اسفباری است.

صدالبته نمی توان و نباید کوششها و عملکردهای مثبت و تاثیرگذار بعضی از اعضای شوراهای مرکزی و تعدادی از اعضای سختکوش و متعهد انجمن از آغاز تاسیس آن تاکنون را نادیده گرفت و باید با قدردانی از تلاشهای آنان یادشان را گرامی داشت ولی اکنون مساله این است که نه تنها فعالیت جمع قلیل صدیق که موجودیت و آینده انجمن به دلیل عملکردهای غیرصنفی، غیراخلاقی و غیرفرهنگی سوداگران سیاست زده زیر سوال رفته است.

جبار آذین با مخاطب قرار دادن منتقدان دلسوز اما در اقلیت مانده می گوید: «عزیزان و دوستان بزرگوار جامعه اندیشمند منتقدان و مهربانان و زحمکشان و دلسوزان در اقلیت مانده انجمن آیا فکر نمی کنید زمان آن رسیده باشد تا تعارف را کنار بگذاریم و با حفظ حرمتها و حریم یکدیگر به نقد صریح جریان نقدنویسی و فعالیتهای انجمن مذکور در فضایی دوستانه و مسالمت آمیز بپردازیم و برای تشکیل خانواده بزرگ منتقدان سینمایی کشور، عناصر ناخواسته، ناصواب، ناسالم و ناصادق و تمام آنچه ارزش، اعتبار و ارتقای جامعه نقدنویسان سینما را مخدوش و ناپسند می کند از خود انجمن و جامعه منتقدان دور کنیم و به دنبالش سلامت و سازندگی و اخلاق و معرفت خویش را به نمایش بگذاریم. ما می توانیم...پس بیایید برای تنفس و زندگی نقد در هوای سالمتر فضای زندگی و فعالیت، انجمن را از آلودگیها پاک کنیم.»