فیلمخانه ملی ایران درباره نسخه مرمت شده و دیجیتال فیلم گاو اطلاعیه ای را منتشر کرد. به گزارش روابط عمومی سازمان سینمایی،متن این اطلاعیه به شرح زیر است:

این روزها در مطبوعات و فضای مجازی خبر و گزارش هایی انتشار یافته: كه بعد از 45 سال نسخه مرمت شده و دیجیتال فیلم گاو (ساخته داریوش مهرجویی) در سینما رفله (پاریس) نمایش داده شده است. در خصوص اثر گذار بودن این فیلم در تاریخ سینمای ایران به تفصیل سخن گفته شده است ، اما آن چه در این میان به نادرست مطرح شده یا مغفول مانده نقش و تلاش  فیلمخانه ملی ایران در مرمت و احیای این فیلم مهم تاریخ سینمای ما است. از این رو فیلمخانه ملی ایران لازم می داند توضیحات زیر را برای ثبت در تاریخ سینمای ایران انتشار دهد:

1-فیلمخانه ملی ایران بیش از سه دهه است كه در تلاشی طاقت سوز موفق به گردآوری فریم به فریم و حلقه به حلقه بخش عمده و اصلی فیلم های تاریخ سینمای ایران شده است. اكثر قریب به اتفاق فیلم های سال های ماضی از انبارهای استودیوها، سینماها، مجموعه دارهای  خصوصی، كه با كیفیت بسیار نامطلوبی نگه داری می شدند، فراهم و به فیلمخانه ملی ایران منتقل شده است. غالب این نسخه ها به دلیل آن كه كپی های نمایشی فیلم ها بوده اند، طبعاً از آسیب و گزندهای ناشی از شرایط نامساعد و غیراستاندارد محیطی یا خسارات وارد شده از دستگاه های نمایشی مصون نمانده اند. بنابراین در سال های گذشته دركنار تهیه و گردآوری و طبقه بندی فیلم ها (اعم از مستند، گزارشی، خبری، سینمایی و انیمیشن) حد اعلای تلاش صورت گرفته تا این فیلم ها در شرایط محیطی مناسبی حفظ و نگه داری و مرمت و احیا شوند تا عمر طولانی تری پیدا كنند. تهیه اینترنگاتیو و كپی های جدید از فیلم های قدیمی، با بهره گیری از لابراتوار اختصاصی فیلمخانه ملی ایران ، سال ها است كه به صورت روزانه در جریان است.

2-بدیهی است كه پاره ای از كپی های نمایشی، كه در شرایط نامطلوبی به فیلمخانه ملی ایران راه یافته اند، به دلیل عملیات نامناسب لابراتواری، كه در همان سال های ساخت فیلم ها انجام شده است، و نیز نمایش های مكرر با آپارات های مستعمل ، عدم دسترسی فیلمخانه به بسیاری از نگاتیوها و فعل و انفعال های شیمیایی آن چنان دچار تخریب شده اند كه با روش های لابراتواری ترمیم و احیای آن ها امكان پذیر نیست. تخریب و آسیب های وارد شده به این فیلم ها امكان هرگونه  مرمت و بازسازی به شكل آنالوگ  را ، در سال های گذشته ، از بین برده بود، و بهترین راه نجات آن ها استفاده از روش های احیا و مرمت دیجیتالی است.

3-فیلمخانه ملی ایران ،  به دلیل محدویت های موجود، حجم انبوه فیلم های آسیب دیده ای كه مستمرآً دریافت می دارد و همچنین هزینه های سرسام آور احیاء و بازسازی تصاویر، همواره اصرار بر این داشته كه با تجهیز امكانات فنی (چه لابراتواری و چه دیجیتال) این فیلم ها در ایران تعمیر و مرمت و احیا شوند، تا هم امكانات مرمت و احیای دیجیتال و هم دانش فنی آن در كشورمان فراهم و توسعه یابد. از این رو از سال 1388 برای امر بازسازی نگاتیو یا پزتیو تعدادی از فیلم های بیش تر صدمه دیده با دقت فراوان از فن آوری دیجیتال برای مرمت و احیای تصاویر معیوب و مخدوش استفاده شده است.

4-اما در خصوص فیلم  گاو: در سال 1392 تصمیم گرفته شد كه زیر نظر كارشناسان و با هزینه فیلمخانه، در شركت پیشگامان سینمای آریا، نگاتیو فیلم اسكن، و سپس با به دست آوردن فایل دیجیتال كار احیاء و اصلاح فریم های آسیب دیده فیلم انجام شود. خوشبختانه چون  نگاتیو این فیلم به همراه باند میكس اصلی صدا در گنجینه فیلمخانه در شرایط محیطی مطلوبی نگه داری شده است، كار احیای آن دشواری كم تری داشت.

5-احیا ، مرمت و تعمیر فیلم های آسیب دیده، پروژه سخت و زمان بری است و با صرف هزینه های بسیار انجام می شود. با به ثمر رسیدن احیای تعدادی از فیلم ها (مثل اون شب كه بارون اومد ،  برای آزادی، باد صبا، گاو و ... )هم اكنون آرزوی دیرینه فیلمخانه ملی ایران برای مجهز شدن كشور به دانش و فن آوری مرمت و احیای دیجیتال به واقعیت پیوسته، و امید است به تدریج با تجهیز و توانمندسازی بخش خصوصی و همچنین تقویت بیشتر و مستمر بنیه فنی و تجهیزاتی فیلمخانه ملی ایران به این امكانات و دانش آن بتوان كار احیای فیلم های مهم تاریخ سینمای ایران را با دقت و سرعت بیش تری پیش برد.