چرا مردان و چرا زنان و چرا مریخی و ونوسی؟ چه ربطی به مردان دارد چه ربطی به زنان؟ چه ربطی به مریخ دارد و چه ربطی به ونوس؟ یعنی زنان ونوسی از دار دنیا فقط آرایش غلیظ یاد گرفته اند؟! یعنی زنان ونوسی اینچنین سطحی نگر و ساده اندیش اند؟ سالها پیش کتابی به همین نام منتشر شد که در سراسر دنیا طرفدار پیدا کرد ولی این فیلم هیچ ربطی به آن کتاب ندارد بلکه از نام کتاب برای جلب گیشه سوءاستفاده کرده است.

ابتذال در این فیلم به نقطه اوج خود رسیده است. شوخی های جنسیتی بی ربط و عشوه های لوس و آرایش های غلیظ شبیه دلقک و سطحی شمردن زنان از همه طیف ها و بازیچه قرار دادن موضوعی مهم مثل مرگ و خدا و جایگاه والای زن . به جرات سخیف ترین و توهین آمیز ترین فیلم سال به این فیلم تعلق می گیرد.

این دلقک های به ظاهر زن به خودی خود حالمان را به هم می زند چه رسد به آن که دستور کلوزآپ صادر شود. این چه وضعی ست؟ چگونه این فیلمها مجوز می گیرند، فیلمهایی که از افکار فراماسونها در سینما خطرناکتر هستند. یک نوجوان ۱۲ ساله با دیدن این فیلم باور می کند زن یعنی آرایش و مجالس دورهمی و عشوه و ناز که صدبرابر از نماد دستکش های سفید فراماسون ها خطرناکتر است، صد برابر از یک دیالوگ سیاسی خطرناکتر است. باید باور کنیم صحبتهای آن منتقد را که سینمای ایران دچار س –ک++س پنهان است. واژه «مستهجن» برازنده این گونه فیلمهاست. 

مرگ و حتی خدا هم در اینجا بازیچه فیلمساز قرار می گیرند و ارشاد هم در حال ارشاد فیلم بی خطری چون زندگی با چشمان بسته است! زنان در اینجا همگی بیماری جنسیتی و بیماری توجه دارند، یکی از از زنها پنج بار شوهر می کند و زنهای دیگر ادعا می کنند که شوهر پیدا نمی شود! این تناقض حل نشدنی ست. زنان ونوسی در خانه هم شال های چین دار و گران و کلفت سر می کنند و کفش های پاشنه بلند می پوشند و هفت قلم سرخاب و سفیداب می کنند و شعار می دهند .

سطحی گری پوچی نگری و ابتذال به جان سینمای مان رخنه کرده و تا سینما را نابود نکند دست برنمی دارد. فیلمسازانی که ایده و سلیقه ای دارند در غرب اند و فیلمسازان سخیف ساز هر روز زاده می شوند. مردان مریخی خنثی و سترونی اند، بی جهت این زنان ونوسی را دوست دارند و در آخر از زن ها نفرت پیدا می کنند و عاشق بچه اند و قصد دارند زن ها را سرگرم بچه کنند تا دنبال سرگرمی خود باشند .

آری اینگونه است توهین می کنند و ما می خندیم، آری به خودمان می خندیم، فحش مان می دهند و ما قهقهه می زنیم، درست است بخند تا بخندیم! دنیا با یک فیلم ۲۰۱۲ وحشت در دل جهان می اندازند و ما اینجا مشغول خندیدن به یک مشت شوخی های مبتذل هستیم.

کاظم راست گفتار که فیلم نقاب اش را هنوز دوست دارم متاسفانه با پسر تهرونی و این فیلم پاک ناامیدم کرده و باور کرده ام که ساخت نقاب اتفاقی بوده است. در ساختار هم راست گفتار عقبگرد داشته و تمام فکرش را به ظواهر خانم های فیلمش داده است. آنچنان که یادش می رود به بازیگر فیلمش بگوید وقتی از در بیرون می روی در خانه را ببند یا یادش می رود بگوید کفش پاشنه بلند بیرونی را در خانه از پا در بیاور! یادش می رود کلوزآپ یک دلقک حس بد به تماشاگر می دهد، و یادش رفته میزانس هندی با چند پارچه گل منگولی صورت نمی گیرد و یادش رفته های دیگر.

حالا وقتی امین حیایی می گوید (بریم جایی که زن نباشه) بخندیم، یا به دیالوگ بهاره رهنما (شما به زنها بچه می دید تا خودتون برید دنبال عشق و حالتون) لبخند بزنیم، به لوده بازی ها قهقهه بزنیم، با رقص مردان مریخی شاد شویم و به موسیقی بخندیم و همینطور هنر . ولی این را بدانیم که هر خنده مان به این مسخره بازی ها یک زخم بر پیکره عظیم سینما و فرهنگ وارد می کند. پس با این تفاسیر یخ اند تا بخندیم.