کلینت ایستوود با فیلم آخرت به ما می گوید که مرگ مانند غروب خورشید است. وقتی که خورشید در اینجا غروب می کند در جایی دیگر نیز طلوع می کند.

کلینت ایستوود همچنان به جستجو در داستان های چالش برانگیز ادامه می دهد و این بار با فیلم آخرت (Hereafter) به سراغ دنیای پس از مرگ رفته است. این فیلم همچنان یک بازگشت شکوه مند برای فیلمنامه نویسی به نام پیتر مورگان است. فیلمنامه نویس قدرتمندی که پیش از این درباره زندگی اشخاص سیاسی فیلمنامه فیلمهای مشهوری چون ملکه، آخرین پادشاه اسکاتلند،  و فورست/نیکسون، را نوشته بود. ولی این بار، و در فیلم آخرت توانایی های متافیزیک خود را به رخ می کشد! فیلم سرشار از روشن بینی و پرسش هایی  است که خیلی طول می کشد مردم پاسخ آنهارا پیدا کنند؛ مگر در مواقع ضروری و یا در آخر عمر!

شاید بهتر باشد توضیح درباره فیلم جدید ایستوود را با ارجاع به فیلم مرد 2000 ساله آغاز کنیم. در فیلم مرد 2000ساله با بازی  کارل رینر و مل بروکس، شخصیتی که سنش بیشتر است به زمان خیلی قبل می رود. در آنجا او و مرد دیگری با «فیلیپس» آشنا و او را ستایش می کنند. چراکه فیلیپس برای آنها تجلی جملاتی از کتاب مقدس بود: اما یک روز فیلیپس  به خاطر اصابت رعد و برق می میرد و روحش در محلی عجیب و ناشناخته ظاهر می شود، جایی که چیزی در آن وجود دارد که خیلی از فیلیپس بزرگتر است! آخرت کلینت ایستوود همان چیزی است که از فیلیپس بزرگتر است! چه اتفاقی پس از مرگ ما می افتد؟ آیا ما فقط در زیر خاک دفن می شویم و یا از دالانی نورانی با مه های عجیب و غریب و صداهای ناشناس عبور می کنیم و وارد دنیای دیگری می شویم؟ ایستوود به شکلی ظریف و در عین حال قدیمی و با استفاده از سبک پرقدرت و کلاسیک فیلمسازی در یک حوزه جدید و پرخطر فیلم خوبی با نام آخرت ساخته است.

از نظر کلینت ایستوود و فیلمنامه نویس اش پیتر مورگان فیلم درباره چیزی است که آنها دوست دارند اتفاق بیافتد. فیلم با صحنه‌هایی تماشایی از وقوع سونامی در یک ساحل تفریحی آغاز می‌شود و در ادامه زندگی سه نفر در لندن، پاریس و سن فرانسیسكو را به تصویر می‌كشد كه در نهایت در یک نقطه به هم می‌رسند. به عبارت دیگر موضوع فیلم درباره تلاقی مرگ با زندگی است. یکی از داستان های این فیلم درباره «جرج» با بازی مت دیمون است که یک قدرت خارق العاده در وجودش است. او می تواند با افراد مرده ارتباط برقرار کند. جرج زندگی ساده ای دارد و سالهاست از این راه امرار معاش می کند. او سالهاست به كمک این توانایی برای خودش كار و كاسبی به راه ‌انداخته و پول خوبی به دست می‌آورد. با این همه، جرج تلاش دارد هویت واقعی خود را پنهان و یک زندگی ساده‌تر را پیشه كند. زمانی كه این مرد با برایس دالاس هاوارد (دومین شخصیت مهم اپیزود فیلم) ملاقات می‌كند، تلاش زیادی به خرج می‌دهد تا از موهبتی که در اختیار دارد برای رسیدن به یک زندگی خانوادگی سعادتمند بهره ببرد و آن را در خدمت قصه عاشقانه خویش قرار دهد. آیا جرج نمی داند که جایی در دوردست، در خارج از این کره هست که افراد مرده به آنجا می روند؟ البته که او می داند مردم دو زندگی دارند، یکی در این دنیا و دیگری در «آخرت»! به هر حال او یک رابط برای فکر و احساس افراد مرده است، یک توانایی که به نظر خودش یک نوع بلا و مصیبت است. جرج یک مرد خوب است که دنبال ساختن یک زندگی خوب است. او یک رابطه رمانتیک با  ملانی (برسی دالاس هاروارد) برقرارمی کند. ملانی یک مرده است و جرج نمی تواند از این هدیه که از دنیای دیگر آمده فرار کند.

ایستوود بخش دوم فیلم را، داستانی رمانتیک در رابطه با موضوع آخرت و زندگی پس از مرگ ارزیابی می‌كند و مضامینی چون عشق و حس زندگی را به عنوان نیروهایی در تضاد با مضمون مرگ قرار می دهد. به گفته او: «عشق، امید و علاقه به ادامه حیات، درست در نقطه مقابل مرگ قرار دارد. به همین دلیل، در قصه‌ای كه به موضوع زندگی پس از مرگ می‌پردازد، وجود یک چنین چیزی اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد» داستان دیگر درباره ماری (سسیله د فرانس) یک روزنامه نگار فرانسوی است. او هنگامی که با نامزد متأهلش در اندونزی در تعطیلات است بر اثر سونامی مرگ را از نزدیک تجربه می کند. ولی جان سالم به در می برد. ماری به خاطر این تجربه به شدت شوکه شده است. بعد از بازگشت به پاریس او شغل خود را رها می کند و به دنبال پاسخی برای چیزهایی که در هنگام مرگ نامزدش دیده است می رود. به تدریج او تحقیق درباره مرگ آنی و تجربه كسانی را كه در یک قدمی مرگ قرار گرفته‌اند، شروع می‌كند. به زودی این جوان گزارشگر متوجه این نكته می‌شود كه توطئه‌ای از سوی رسانه‌های گروهی در جریان است تا موضوعی از این دست را به سكوت برگزار كنند و چیزی درباره آن نگویند. این زن جوان به این نتیجه می‌رسد كه شواهدی وجود دارد كه نشان می‌دهد پس از مرگ چیزهایی وجود دارد، ولی كسی علاقه‌ای به گزارش كردن آنها و خبررسانی در این رابطه ندارد. داستان دیگر  درباره یک پسر مدرسه ای لندنی به نام «مارکوس» (فرانکی مک لارن) است که پس از مرگ غیر منتظر برادر دوقولویش جیسون (جرج مک لارن) به شدت افسرده شده است و نگران زندگی و سرنوشت پس از مرگ برادرش است. مارکوس از ارتباط برقرار کردن با جیسون ناامید شده است. او برای این کار وارد دنیای ارتباط با روح و.. می شود. بازی این دو برادر در یک کلمه واقعا حیرت انگیز است.

هر سه داستان بر یک نکته تاکید دارند: مردمانی که به خاطر چیزهای غیرقابل توضیح (مثلاً دنیای پس از مرگ) در عذاب هستند. ایستوود بر این نکته  تاکید می کند؛ اما هرگز درباره آن قضاوتی عجولانه نمی کند. بسیاری ازنکات و ظرافت فیلم به صورت ماهرانه در جزئیات فیلم قرار داده شده است. مانند صحنه کلاس کیک پزی؛ جایی که عشاق بالقوه به صورت روح در آن همدیگر را ملاقات می کنند. یا صحنه های اتفاقات مبهم و معمایی زیرزمینی برای رهایی برادر مارکوس در لندن! ولی بازیگران کلینت ایستوود (به جز آن برادر دوقلو) همگی کمتر از توانایی خود در این فیلم ظاهر شده اند و یک ضربه ای جبران ناپذیر به فیلم وارد کرده است. همان اتفاقی که بازیگران فیلم چه رویاهایی که می آیند به آن دچار شده اند!

ولی مهمترین مشکل فیلم پایان سرسری انگارانه آن است .یک پایان سهل الوصول که از کلینت ایستوود اسکاری بعید به نظر می رسید. با این همه پس از پایان فیلم، ذهن بیننده از سینما تا راه خانه درگیر فیلمی ست که تماشا کرده است. همان کاری که نامه هایی ایووجیما و محبوب میلیون دلاری با تماشاگرانشان کردند. ایستوود فیلمی ساخته است که ذهن شما را به دنیایی می برد که شما تا به حال ندیده اید. آخرت که به تجربه رسیدن تا مرز مرگ می پردازد تلفیقی از جلوه های ویژه یک «بلک باستر» هالیوودی و صمیمیت یک فیلم هنری اروپایی است. طبیعی است ایستوود هشتاد ساله به دنیای آن سو هم فکر کند. چرا که خودش را نزدیک به آن می بیند. البته خودش می گوید: «خیلی به زندگی پس از مرگ فکر نکرده ام. هر کس برداشت خودش را از این مسئله دارد. من آنجا نبوده ام و قصد ندارم قبل از آنکه زمانش برسد به آنجا بروم». ایستوود فیلمی برای آدم های حساس و باهوش ساخته که طبعاً درباره آنچه پس از بسته شدن کرکره اتفاق می افتد، کنجکاو هستند. کلینت ایستوود با فیلم آخرت به ما می گوید که مرگ مانند غروب خورشید است. وقتی که خورشید در اینجا غروب می کند در جایی دیگر نیز طلوع می کند. در واقع خورشید هیچ گاه غروب نمی کند. به همین ترتیب مرگ فقط یک توهم و مانند خواب است. آنچه در این دنیا مرگ تلقّی می شود در دنیای دیگر نیز تولد است، پس زندگی نهایتی ندارد.