هر سال با نزدیک شدن به زمان برگزاری جشنواره فیلم فجر، اشتیاقی در میان دست اندرکاران رسانه و منتقدان سینمای ایران شکل می گیرد. چرا که این جشنواره طی سال های اخیر «سال تحویل سینمای ایران» لقب گرفته و به نوعی آینه تمام نمای محصولات سینمای ایران برای سال آینده محسوب می شود.

حضور نویسندگان سینمایی در جشنواره فجر مؤثرترین عامل بازتاب خبری و تحلیلی این جشنواره سینمایی است. با حضور نویسندگان سینمایی در جشنواره فجر، سینما بازتابی پررنگ تر از همیشه در رسانه ها پیدا می کند.

در طول سال های گذشته، معمولاً مسئولان جشنواره فجر منزلت رسانه ها را دریافته اند و تلاش کرده اند فضایی فراهم کنند تا تولیدات سینمای ایران در طول برگزاری جشنواره فیلم فجر بیشتر در معرض دید اصحاب رسانه قرار گیرند.

اما امسال از همان نخستین روزهای خیزش به سوی جشنواره، حرکت این قطار سی و دو ساله با اشکال مواجه شد و مسئولان برگزار کننده جشنواره ترجیح دادند مراسم رونمایی از پوستر ها و سایت جشنواره را تنها با حضور سه – چهار خبرنگار برگزار کنند.

چنین رفتاری غیرعادی و غیرمنظره بود. در نتیجه بخش عمده ای از رسانه های سینمایی طی هفته گذشته انتقادات صریحی را نسبت به این مسئله وارد کردند و برخی رسانه ها نیز واکنش های نسبتاً تندی را نسبت به این جریان نشان دادند. چون واقعاً معلوم نشد چرا مسئولان برگزار کننده جشنواره سی و دوم تنها از آن چند خبرنگار دعوت کرده بودند و سایر رسانه ها را نادیده انگاشته بودند!

از رفتار دست اندرکاران جشنواره فجر اینطور استنباط می شود که نحوه برگزاری مراسم رونمایی از پوستر جشنواره، مشتی نمونه خروار است و آقایان خودشان را آماده کرده اند تا رویه ای برخلاف آنچه در سال های گذشته شاهد آن بودیم اعمال کنند. چرا که دیگر مسئله مطرح شده از سوی برگزار کنندگان جشنواره سی و دوم، عدم حضور برخی منتقدان سینمای ایران در سالن رسانه ها است.

نکته تأمل برانگیز اینجاست که آیا ابراز گلایه منتقدان سینمای ایران و اصحاب رسانه از شلوغی بیش از حد معمول سینمای رسانه ها در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر که منجر به آن شد که بسیاری از چهره های مطرح  رسانه ای در آخرین سانس نمایش فیلم در جشنواره فجر و بر سر اکران فیلم هیس دخترها فریاد نمی زنند به نشانه اعتراض روی صحنه سالن اصلی برج میلاد بنشینند به خاطر حضور تعداد بالای خبرنگاران و منتقدان سینمای ایران بود؟ یا به خاطر حضور افراد متفرقه که بیشتر آنها دوستان و بستگان فامیلی مسئولان جشنواره بودند که کاخ جشنواره را با رستوران و مجتمع رفاهی اشتباه گرفته بودند؟ مگر همین افراد نبودند که با خود فلاسک چای می آوردند و در سینمای رسانه تخمه می شکستند و کودکان شان در لابی برج میلاد و یا در پشت بام طبقه ششم فوتبال بازی می کردند؟

آیا مشکل ازدحام کاخ جشنواره حضور چندصد نفر اهالی رسانه و منتقدان بوده، یا حضور چندین هزار نفری افرادی که به هیچ عنوان هیچ ارتباطی با سینما نداشته ند و کودکانی که آنچنان هنگام اکران فیلم ها گریه و جیغ و داد راه می انداختند و باعث می شدند اهالی رسانه نتوانند فیلم ها را درست تماشا کنند؟

با این همه چرا مسئولان روابط عمومی جشنواره سی و دوم تلاش می کنند سنگ ها را بر سر خبرنگاران و منتقدان بشکنند و شلوغی سینمای رسانه ها را ناشی از حضور بیش از حد خبرنگاران و نویسندگان سینمایی در سینمای رسانه ها بدانند؟

با سال ها حضور در سینمای رسانه ها، گفتنی های بسیاری از آنچه در سینمای مخصوص رسانه ها رخ داده دارم. اما در شرایط فعلی به جای تمرکز روی این مسئله، ترجیح می دهم امیدوار باشم که امسال در سی و دومین جشنواره فجر روال منطقی و فراگیری نسبت به حضور اصحاب رسانه و منتقدان سینمایی در سینمای مخصوص رسانه ها وجود داشته باشد.