نشست خبری فیلم میهمان داریم به کارگردانی محمدمهدی عسگرپور بلافاصله پس از نمایش فیلم در سالن کنفرانس سعدی مرکز همایش های بین المللی برج میلاد برگزار شد.

این نشست خبری بسیار سرد و بی روح و با حضور حداقلی اصحاب رسانه و با حضور منوچهر محمدی (تهیه کننده)، محمدمهدی عسگرپور (کارگردان)، آهو خردمند، بهروز شعیبی، مجید صادقی و مهدی صادقی (بازیگران) و با اجرای حمید باباوند برگزار گردید.

به گزارش خبرنگار سایت پرده سینما عسگرپور در ابتدای این نشست اظهار داشت: امیدوارم که از فیلم راضی بوده باشید من که این فیلم از سرم زیاد بود چون وضعیت نمایش در سینماهای مردمی ضعیف است اما اینجا از نظر صدا و تصویر همه چیز خوب بود.

وی در خصوص تولید فیلم گفت: با پیشنهاد آقای محمدی این فیلم از یک طرح چند صفحه ای شروع شد و 3 تا 4 ماه فیلمنامه طول کشید و بعد از آن اوایل سال فیلمبرداری شروع شد. فیلم ما جزو معدود فیلم هایی بود که به نمایش اولش در جشنواره رسید.

محمدی نیز در ادامه این نشست در جملاتی گفت: متاسفانه آقای پرویز پرستویی و خانم سهیلا گلستانی در شمال و در حال فیلمبرداری هستند و نتوانستند در این جلسه حاضر باشند و از من خواسته اند که سلامشان را به یکایک شما دوستان برسانم!

وی در خصوص این فیلم نیز اظهار داشت: این 2 فیلم آخر من یعنی بوسیدن روی ماه و میهمان داریم که در مورد خانواده شهدا است یک واکنش ناخودآگاهی است که در ذهن من شکل گرفته است. به دلیل اینکه در سال های اخیر شاهد هنجارها و رفتارهایی هستیم که کسانی که آن را انجام می دهند گویی باوری به خدا و معاد و قیامت ندارند اما ما با پرداختن به خانواده شهدا به این نتیجه رسیدیم که می توانیم مایه شرمساری آن افراد بشویمکه زیبنده یک ایرانی و مسلمان نیستند.

شعیبی نیز در ادامه این نشست در رابطه با تلخی بیش از حد نقشش در این فیلم اظهار داشت: زبان گویش این فیلم شیرین نبود و من با پرسوناژی طرف بودم که به من می گفت که باید شیرین و یا تلخ باشم البته من معتقد به این نیستم که همیشه نقش تلخ بازی می کنم و این کار برای من بسیار سخت بود و خوشحالم که این کار را انجام دادم.

عسگرپور در ادامه این نشست خبری در خصوص انتخاب لوکیشن این فیلم اظهار داشت: پروسه پیدا کردن لوکیشن بسیار زمان بر و سخت بود یکی از پارامترهای ما این بود که لوکیشنی پیدا کنیم که قبلاً دیده نشده و جای متروکه ای بود که آماده شده بود که در حال تخریب و ساخت مجدد بود و آقای مقدم به عنوان طراح صحنه ساخت و سازهای جدی داشتند و فیزیک خانه چیزی نبود که در فیلم شما مشاهده می کنید و تمامی رنگ بندی های خانه بعداً انجام شد. برای طراحی لباس هم ما مشکلات زیادی داشتیم چرا که آدم هایی در این فیلم بودند که از دوره گذشته به این دوره می آمدند و ما می خواستیم که گل درشت نباشد و انتخاب رنگ ها و پوشش و در و دیوار و غیره برای ما سخت بود و سختی بزرگ دیگر این بود که خانه در ابتدا خراب بود و بعد به سمت درست شدن و تمیز رفتن خانه می رفتیم و این مسئله مهم اساساً مشکل زیادی برای برنامه ریز کار ایجاد کرده بود.

محمدی در ادامه نشست در خصوص اینکه آیا از فیلم عشق به کارگردانی میشائیل هانکه کپی برداری کرده اند یا خیر اظهار داشت: من فیلم خارجی نمی بینم و خیلی نقد و نظر ها را مطالعه می کنم و خیلی از افکار من هم از همانجا جرقه اش زده می شود و موجب اتفاقات و فرآیندهای دیگری در حس و حال من می شود همانطور که می دانید در فیلم عشق قصه پیرمرد و پیرزنی است که پیرمرد در نهایت پیرزن را می کشد اما ما تجربه جدیدی برای پیوند دادن مرز دنیا و آخرت داشتیم و زحمت فیلمنامه را هم که آقای عسگرپور کشیدند.

آهو خردمند نیز در ادامه این نشست در جملاتی گفت: من امیدوارم که از فیلم خوشتان آمده باشد. این پروسه رسیدن به نقش پروسه خیلی غریبی است و هر بازیگری نقش خودش را دارد من اصلاً برای رسیدن به این نقش به این نرسیدم که بچه ها برگشتند و فکر می کردم که این ها همراه ما هستند و با ما زندگی می کنند که این تفکر بسیار سخت بود چون ما داستان را می دانستیم اما من سعی کردم همراه آن ها زندگی کنم و فکر می کنم کمی هم موفق شدم.

عسگرپور در ادامه در مورد ریتم فیلم اظهار داشت: این فیلم زندگی ترمیناتور نیست که ریتم تند داشته باشد و همه چیز باید آرام و لخت باشد و اینجاست که ریتم زندگی تعریف می شود و این سختی باید فهمیده شود. من خودم موقع نگارش و بعد موقع تدوین کار خیلی به این مسئله فکر کردم و آقای مویینی به عنوان تدوین گر خیلی به این مسئله فکر کردیم و حتی آقای آلادپوش به عنوان مدیر فیلمبرداری برای نورپردازی ها و رنگ ها بسیار فکر کرده بودند. من خیلی مراقبت کردم که ریتم فیلم درست از آب دربیاید و من باید محاسبه می کردم که چنین اتفاقی بیفتد و ریتم فیلم با درونمایه همخوانی داشته باشد.

محمدی در مورد ایده اولیه فیلم و چگونگی به نتیجه رسیدن آن گفت: من معمولاً همیشه مقادیری ایده و فکر دارم بعضی از آن ها شرایط تولیدش مهیا نیست بعضی با حس و حالم می خورد بعضی وقت ها دنبال فیلمساز مناسب می گردم و مواقعی حس ها وقتی شکل می گیرد به واقع یک طرح اولیه روی کاغذ می آید که شاکله اصلی کار است و موقعی که دو انتخاب اول و یا انتخاب اول یکی باشند و بدانم فیلمساز و فیلمنامه نویس هم مانند من دغدغه و دلمشغولی دارد به آن ها اطمینان می کنم و دریغ هم نمی کنم که در هر ساعت زا شبانه روز نقطه نظراتم را بگویم البته هیچ اجباری در اجرای آن نمی دانم و پیشنهاد می دهم و می گذارم آن ها روی آن تفکر و تعمق نمایندو تمامی این ها حس های شخصی من هستند که خیلی قابل بازگو کردن نیست.

در ادامه این نشست عسگرپور در مورد کلیشه های زیاد این فیلم مانند حوض آبی و ماهی قرمز و گل شمعدانی و بازی تکراری پرستویی گفت: در مورد بازی باید آقای پرستویی خودشان جواب بدهند و در مورد کلیشه هم در تمامی این فیلم ها وجود دارد و ما داریم با کلیشه ها زندگی می کنیم و باید به صورت طبیعی این ها تکرار شود و ما نباید مسائل را غیرطبیعی کنیم. الآن در یک فیلم دفاع مقدس وقتی به کسی بگوید حاجی یا سید همه شما می خندید اما این ها واقعیاتی بود که وجود داشت این است که اسم رزمنده ها امروز شده است پژمان! و او باید در جبهه شطرنج هم بازی کند تا از نظر برخی کلیشه نشود! این تصویری واقعی از خانواده هایی اینچنینی است کسی که دارد در چنین خانه هایی زندگی می کند همچین زندگی هم دارد.

وی افزود: در مورد پایان بندی ما چندین گزینه داشتیم که آیا اصرار به غافلگیری داشتیم و یا نه؟ اما فکر اصلی فیلم ایده پایانی را به ما داد و میهمانی داشت به این خانه می آمد و این میهمانی باید به نتیجه ای می رسید. ما اول فکر کردیم بدون نریشن پایانی فیلم تمام شود و با زنگ خانه فیلم به اتمام برسد. ما خیلی تلویزیونیزه شدیم و خیلی ماهواره به این فرهنگ کمک می کند و همه می خواهند اجزا روشن گفته شود و هلو در گلو شود! این متاسفانه فرهنگ تلویزیونی است که سیمای جمهوری اسلامی تخت گاز دارد این فرهنگ غلط را رواج می دهد و کسی دیگر نمی خواهد روی فیلم ها فکر کند و به اجزا بیندیشد.

عسگر پور ادامه داد: وقتی مونتاژ اولیه فیلم تمام شد 140 دقیقه شد و ما بیش از 30 دقیقه را حذف کردیم و برخی از روابط خانه را نشان ندادیم و یکی از بخش های حذفیات مربوط به بخش گاز گرفتگی بود. من می خواستم از فضای این قسمت برای فصل های بعدی فیلم استفاده شود. به جز سکانس بستنی خوردن شما غذا خوردن از بچه های این خانواده نمی بینید و این درها بعداً می تواند تفسیر پذیر باشد که چرا باز شدند. دوره ای که طرح آقای محمدی به دست من رسید تا پایان نگارش فیلمنامه بهترین بخش این فیلم بود برای من چرا که ذهن خودم را آزاد گذاشته بودم و بسیار لذت می بردم چرا که به زمانی فکر می کردم که ما با آرمان هایمان زندگی می کردیم و این خلوت کردن برای من دوست داشتنی بود و این بخش برای من بسیار زمان بر بود.

شعیبی در دقایق پایانی این مراسم در مورد بازی خاصش در این فیلم توضیح داد: اگر قرار بود به لحاظ بیرونی تمام اتفاقاتی که برای این شخص پیش می آید دیده می شد این بود که خیر برای خیلی از جانبازان این اتفاق نمی افتد و من نمی خواستم راه را برای همذات پنداری مخاطب با این کاراکتر باز بگذاریم و برای هر سکانس و هر اکت و اتفاقی با آقای عسگرپور مشورت می کردم چرا که این پرسوناژ دچار درونیاتی بود که برای آن زبانی برای ابراز نداشت و با اعمال خویش باید آن را بروز می داد. کار ساده ای که باید برای این نقش انجام می دادم دیدار دوستان جانباز بود که با وضعیت های مشابه با این کاراکتر زندگی می کردند و شاید خیلی هم تلخ تر از این وضعیت!