پرده سینما

جشنواره چهل و یکم عادی بود، اما تو باور نکن

سعید توجهی



 

 

 

 

 

چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر غیرعادی ترین دوره  این جشنواره بود که در بحرانی ترین دوره سینمای ایران برگزار شد و این نه با نگاه به کیفیت فیلمها، که قبل از شروع جشنواره از نشانه هایی دیگری قابل درک بود. همین که یکی از همراهان قدیمی و پای ثابت جشنواره، امسال ویژه نامه همیشگی اش را در این ایام منتشر نکرد به خوبی نشان می داد که ماجرا از چه قرار است. همان ویژه نامه ای که سالها در ادوار مختلف جشنواره مانند یک «هندبوک» همراه تماشاگران جشنواره بود، تا شده توی جیب اورکت سبز آمریکایی آویزان به دیوار، تصویری که نقاشی آیدین آغداشلو از اتاق عاشقان سینما در ایام جشنواره، روی جلد شماره 61 برای در ششمین دوره جشنواره برای همیشه در حافظه علاقمندان سینما جاودانه کرد. تصویری که با یک نگاه به آن هنوز میتوان حال و هوای آن روزها، صف های جلوی سینماهای جشنواره در میان برف انباشته شده کنار پیادروها، شور و شوق بحث و گفتگو درباره فیلم ها را بیاد آورد، راستی از آن برف و صف و سینما و آیدین آغداشلو چه خبر؟

نشانه ی دیگر وضعیت مهجور و درب و داغان سینمای امروز ما که مخاطب با آن قهر کرده و تنهایش گذاشته همین برنامه های سینمایی تلویزیون در این ایام است. تلویزیونی که زمانی سریالهایش کوچه خلوت کن بود و حتی نریشن حماسی و کلیشه ای مجری های اخمو و ریشوی آن بین دو آژیر قرمز و سفید شبهای بمباران و موشک باران، آرامش دهنده و دلگرم کننده بود، حالا کار را به جایی رسانده که ظاهر ژولیده مجری و صدای لرزان و تپق ها، خنده های زورکی و عصبی و البته حرفهای بی ربطش به سینما حکایت می کند از آنچه خودش هم می داند آنسوی این پرده چه خبر است و آیا این مجری با این ظاهر و بیان و این شوخی های مشمئز کننده و بی مزه می تواند مجری برای یک جشن ملی باشد؟ جالب اینکه همین مجری فیلمسازی بود که در همان دوران یاد شده گاه با فیلمهایش همه را شگفت زده می کرد. اینکه در دورانی که صرف نظر از هر گرایشی و حالا به هر دلیلی، موضوع زنان در نگاه مخاطبان و جامعه اهمیتی مضاعف یافته، میدان دادن به مهمانی که با سخیف ترین و زشت ترین واژه های جنسیتی به قصد انتقاد به حرکت اعتراضی برخی بازیگران زن به آنها توهین می کند و در همراهی با او می خندد و تایید می کند نشان از آشفتگی، سرگردانی، بلاتکلیفی و جدا افتادگی از مخاطب دارد.

اعلام 90 درصدی اشغال همه صندلی های سینماهای جشنواره، توسط متولیان جشنواره  برای عادی سازی اوضاع آنجا رنگ می بازد که اگر در ایام جشنواره حسب اتفاق گذر تماشاگر جشنواره که امسال قهر را برگزیده بود به خروجی یکی از سینماهای جشنواره به هنگام پایان فیلم می افتاد مشاهده تغییر محسوس و معنی دار تیپولوژی و شکل و شمایل تماشاگران را با تماشاگران همیشگی جشنواره در ادوار مختلف نیاز به دقت چندانی نداشت.

در این ایام پایان سال که بنابه سنت مرسوم درکنار آماده شدن برای نوروز بخصوص در آخرین پنج شنبه سال در گذشتگان را به یاد می آوریم. جا دارد یادی کنم از علی معلم بزرگوار که از قضا در یکی از روزهای پایانی اسفند از میان رفت، او که حضور مستمرش در جشنواره و پیگیری و دلسوزی اش برای سینمای ایران هنوز در یادمان باقی است. تصویری که از او بخصوص در این دوره های اخیر به یاد دارم، هتگام نمایش فیلم ها در برج میلاد، آرام و با وقار همیشه نشسته در اولین و نزدیک ترین ردیف به پرده نمایش، خوش به سعادتش که جشنواره چهل و یکم را ندید.

 

 

سعید توجهی

 


 تاريخ ارسال: 1401/12/28
کلید واژه‌ها: جشنواره چهل و یکم، سعید توجهی

فرم ارسال نظرات خوانندگان

نام (ضروري):
نظر شما (ضروري):
كد امنيتي (ضروري) :
كد امنيتي تركيبي از حروف كوچك انگليسي است. توجه داشته باشيد كه كد امنيتي به كوچك و بزرگ بودن حروف حساس است.